Kaç gazete, kaç radyo, kaç televizyon var bu ufacık cezirede?
Sürüyle.
Kaç gazeteci var?
Dış görünüşe bakarsan daha da sürüyle.
Eline kalem alan herkes kendini gazeteci, hatta köşe yazarı sanmakta.
***
Ama soru şudur “kaç tanedir gerçek gazetecimiz?”.
Parmakla sayılacak kadar az.
Yıllardır gazeteci geçinen adam henüz bir haber yazmasını öğrenmiş değil, ama kendini gazeteci sayar, oysa her iş gibi gazetecilik de zor iştir, zor zenaattır, her iş gibi gazeteciliğin de kuralları vardır.
***
Bir olay, bir faaliyet, bir açıklama, bir demeç eğer haber değeri taşırsa haber yapılır.
Haber değeri olmayan bir şeyden aklınca haber yapar ve bunu da radyo ve televizyonlarda gürül gürül okursan, yazılı medyada çarşaf çarşaf yayınlarsan bunun adına gazetecilik değil, karagöz medyacılığı denir. Açın günlük gazetelerimizi, kuş bakışı şöyle bir bakın, gazete sayfalarının önemli bir bölümü asla ve asla haber değeri taşımayan kaşkarikolarla doludur. Gerçek gazeteciliğin ve gerçek basın ahlâkının bulunduğu hiçbir ülkede böy6lesi hazin bir tablo karşısında kalmazsınız, kamuoyu izin vermez böylesi maskaralıklara, okumaz o gazeteyi ve sözde gazeteciyi, zaten gazete saymaz o kâğıt parçasını, o adamı yahut kadını da gazeteci olarak kabul etmez.
***
Bakınız İngiliz, Amerikan, Fransız, Alman veya herhangi bir Skandinav ülkesinin gazetelerine. Oralarda hiç seçime girmemiş, ama her gün lâklâk eden siyasal parti var mı? Oralarda seçime girse bile nal topladığı halde her gün ahkâm kesen politika madrabazı var mı?
Yoktur ve olamaz, çünkü siyasal parti demek seçime girmek demektir, girmesi şart demektir. Seçime girmeyen partiyi adamdan saymazlar demokratik ülkelerde. O tür sözde parti veya particikler olsa bile onlarla ilgili tek satır bulamazsınız yazılı medyada, tek lâf bulamazsınız sözlü medyada.
***
Bir de bizim gazetelere bakın…
Seçim kazanmış iktidar partilerinden daha çok yer verilmektedir hiç seçime girmemiş ya da girse de nal toplamış sözde particiklere.
Çünkü gazetecilik yapmıyor, gazete sayfalarını haber değeri olmayan fasa-fiso palavralarla doldurup bir an önce çalıştıkları yerden vızlamanın hesabını yapıyorlar.
Haber değeri var mı yok mu, hiç önemi yok.
Doldur sayfayı, ondan sonra vızla.
Bunu gazetecilik sanıyorlar.
***
Daha ötesi de var bunun.
Kendini gazeteci zanneden, hatta büyük gazeteci zanneden, üstelik gazeteci örgütlerinde görevleri de bulunan bir sözde gazeteci bana şöyle demişti bir zamanlar:
– Öyle bir yasa yapalım ki gazeteciler dava edilemesin.
Yani sözde gazeteci sövecek, hakaret edecek, şereflerle oynayacak, ama şerefi zedelenen kişinin tazminat davası açma hakkı bile olmayacak.
Sözde gazeteci sövecek, hakaret edecek, ceza yasasını ihlâl edecek, ama sövülen, hakarete uğrayan vatandaşın polise şikâyet hakkı bile olmayacak, savcının da onu mahkemeye sevk yetkisi bulunmayacak.
Sövmek herkes için yasak, gazeteci geçinen uyanık için serbest olacak.
Bunu isteyen dangalak gazeteciler (!) bile var bu cezirede.
Yalnız dangalak değil, aynı zamanda cehalet denizinde de yüzmekte.
Ne utanır ne arlanır, ama gazeteci geçinir.