Dün de vurguladığım gibi Akıncı seçim endişesiyle federasyon tıraşını yoğunlaştırmış bulunmaktadır. Nitekim “eşit iki federe devlete dayalı iki bölgeli federasyon” pilâvını sabah, öğle ve akşam öğünlerinden sonra temcit vaktinde de sofraya sürmeye başlamıştır.
Oysa Akıncı’nın eşitlik dediği formülde eşitliğin zerresi yoktur, savunduğu eşitlik zaten gerçek bir eşitlik değildi, onu bile Montana’da teslim etti. Eşitlikle beraber Türk garantisini de.
Eşitlik olmayan yerde iki eşit federe devlet olamaz. İki eşit federe devletin olmadığı yerde ise iki bölgelilik olamaz. Akıncı’nın yaptığı siyasal bir tıraştan ibarettir. Önce tıraş ediyor, onun üstüne bir de perdah üstüne perdah yapıyor. Tıraşlaya tıraşlaya, perdahlaya perdahlaya yüzümde ne sakal kalmıştır ne de bıyık, ama tıraş sürüyor.
O tıraş şu anda derimizi yüzme aşamasındadır.
***
Halkın tıraştan hoşlandığı hayali içinde yüzen Akıncı bazı Rum yazarların kabul ettiği gerçekleri bile görmezden gelmenin tıraşçılığını sürdürmektedir. Bunun nedeni de bellidir. Türkiye’ye neredeyse düşman gözüyle bakmaktadır. Anastas’a, AB emperyalizmine, küstah, ahlâksız ve utanmaz Macron’a, İngiliz emperyalizmine, Sam Amca gibi gördüğü Amerikan emperyalizmine kendini anavatan Türkiye’den daha yakın bulmaktadır. Söylem ve eylemlerinin doğrultusu budur. Oysa adını dün de zikrettiğim, bazı görüşlerini de naklettiğim bir Rum yazar bile (Hristos Panayodis) son yazısında şunları vurgulamaktadır:
– Hükümetin (yani Anastas hükümeti) Kıbrıs meselesini çözmeye yönelik stratejisi etkisiz ve semeresiz kalmıştır. Hatta bu strateji kendi saptadığı hedefin tam tersi sonuçlar doğurmuştur. Bütün gelişmeler Kıbrıs sorununun tıkandığını göstermektedir. Munhasır ekonomik bölge olarak saptadığımız her yerde kaos vardır. Anastasiadis’e göre Amerika, Türkiye’yi Batı ittifakı içinde muhafaza çabası içinde olduğundan, onu dizginlemek ve engellemekten kaçınmaktadır ve Türkiye de bunu bilmektedir. Türkiye deniz kaynaklarının araştırılması konusunda karşılıklı moratoryum önermiştir. Türkiye’nin bu tutumu, dolaylı yoldan da olsa, Amerika’nın ve uluslararası toplumun desteğine sahiptir. Türkiye, Kıbrıs’ı (yani Güney Kıbrıs’ı) kendisine karşı olan düşman veya muhasımlarının ve kendisini Doğu Akdeniz’de etkisiz hale getirmek isteyenlerin arka bahçesi olarak görmektedir. Bundan dolayı Kıbrıs Rumlarının sorumsuz ve tahrik edici bulduğu tavrını ezmek kararlılığı içindedir. Bu kapsamda Kıbrıs Türk yönetiminin kontrolünde Maraş’ı yerleşime açma yolundadır. Türkiye’nin bu tutumu maalesef kısmen de olsa uluslararası camia tarafından tasvip görmektedir. Hiçbir Kıbrıslı sıcak bir çatışmadan Kıbrıs’ın (yani Kıbrıs Rum devleti) kazanan taraf olarak çıkma şansı bulunduğuna inanmıyor. Uluslararası ilişkilerde kararlar çoğunlukla büyük güçlerin çıkarları doğrultusunda alınmaktadır. Bu gerçek ışığında Kıbrıs hükümeti (yani Anastas yönetimi) vakit geçirmeksizin istikamet değiştirmeli ve Türkiye’nin moratoryum teklifini en azından belli bir süre için kabul etmelidir. Bundan da maksat Kıbrıs meselesinin çözümü için olumlu bir hava yaratmaktır. Türkiye’nin denizlerdeki zenginlikler konusunda rol alma hakkı olduğunu kabul etmemiz gerekmektedir. Esas gaye ise gerçekten bağımsız, iki toplumlu, iki bölgeli, siyasal eşitliğe ve her iki toplumun etkin katılımına dayalı bir federasyon olmalıdır. Bunun dışında başka bir tavır bizim için intihar demektir. Bunun sorumluluğu ise “Başkan”a (Anastasiadis) ait olacaktır.
***
Bu Rum yazar bile reel politika ile coğrafyanın empoze ettiği olguları görüp dillendirmektedir. Sayıları çok olmasa da güneyde bu aynı görüşe sahip başka yazarlar, aydın ve düşünürler de vardır. Onlar dahi hiç olmazsa bazı temel konularda Türkiye’nin inkâr edilemez haklarının ve Doğu Akdeniz’de etkin bir aktör olduğunun kabul edilmesini, çünkü bunun engellenemeyeceğini vurgulamakta, hatta Türkiye’nin moratoryum teklifini de desteklemektedirler. Türkiye olmadıkça yalnız Kıbrıs’ta değil, Doğu Akdeniz’de de hiçbir girişimin netice vermeyeceğinin farkında ve bilincindedirler.
Bizim Akıncı ise varlığını, hayatını, makamını, refahını, çektiği maaşı, yediği ekmeği, içtiği suyu, nefes aldığı havayı borçlu olduğu anavatan Türkiye’yi Kıbrıs’tan da, Doğu Akdeniz’den de dışlama rüyaları görmektedir. O hâyâl içinde de federasyon tıraşını sürdürmekte, üstelik bu tıraşta yerli ürün yerine Brüksel jileti kullanmaktadır.