Aydın hanımı da kaybettik.
Ne evlât…
Ne torun…
Ne hısım-akraba…
Ne eş-dost…
Ne de sevenleri…
Hepimizi bırakıp gitti.
Bir güvercin misali kanat çırparak bir başka dünyaya.
Denktaş’ına gitti.
Dilek’e, Münür’üne, Raif’ine gitti.
***
Çok acılı bir anneydi, müthiş acılar yaşadı, çekilmedik çileler çekti.
Üç kez evlât acısı yaşadı.
Geride Denktaş’ı, Serdar’ı, Ender’i, Değer’i vardı, bağrına taş basıp dayandı.
Manen dayansa da bedendeki harabiyet kaçınılmazdı.
Dünyada kaç türlüsü varsa geçirmediği ameliyat kalmadı.
***
Dünyanın en fedakâr eşiydi.
Eşinin “milli dava” adında bir sevgilisi vardı.
Tekrar taş bastı bağrına, bütün ömrü boyunca tahammül etti o sevgiliye.
O sevgili onun da sevgilisiydi çünkü.
Hem analık, hem babalık yaptı evlâtlarına.
Çünkü babanın babalık yapacak zamanı yoktu.
***
Yıllar yıllar önce bir gün şunu söylemiştim Baba Denktaş’a:
– Senin çocuklar mahalle aralarında araba kullanırken sürat yapıyorlar, onları uyarmanda fayda görmekteyim.
İçime bir Bursa çakısı gibi saplanan şu yanıtı aldım Denktaş’tan:
– Ben hayatım boyunca zaman bulup da onlara babalık yapmadım ki şimdi onları uyarma hakkım olsun.
Ailenin bütün yükü Aydın hanımın sırtındaydı.
“Milli dava” adlı kumayı da bütün ömrü boyunca yanında taşıdı.
***
Günün 24 saatinde eşitlikten dem vurulmaktadır.
Oysa mutlak eşitlik bu dünyada değil sadece ölümde var.
Herkes eşittir ölüm karşısında.
Bunu da en güzel dillendiren halktır, halk türküleridir.
Şu dörtlük bir halk türküsündendir:
“Azrail’in gelir kendi
Ne ağa der ne efendi
Sayılı günler tükendi
Yolun sonu görünüyor”.
***
Kötü azrailin tek olumlu yanı sırası geldikçe herkese eşit davranmasıdır.
Yolun sonu ise öte dünyadır.
Öte dünya ise mecburi istikamettir.
***
Aydın hanım da o istikamete gitmiştir.
O kadar fedakârdı ki nur içinde yatacağı kesindir.
Biz onu son yolculuğuna uğurlarken yolun öteki ucundaki cennet bahçesinin giriş kapısında bekleyen bir eş ve üç evlât vardır.
Güle güle Aydın hanım.