Bayram yazıları genellikle şu şekilde başlar;
“Ah nerede o eski bayramlar?”
Bizim çocukluğumuzda büyüklerimiz böyle derdi. Aradan yıllar geçti, büyüdük, evlendik, evlat ve torun sahibi olduk.
Şimdi de bizler öyle diyoruz;
“Ah nerede o eski bayramlar?”
Tabii ki bu geçmişe olan özlemden kaynaklanıyor. Büyük n büyük nedeni de sevdiklerimizin yanımızda olmaması, sevdiklerimizi, aile büyüklerimizi kaybetmiş olmamız.
Çocukluğumuza dönüp baktığımızda şunları hatırlıyorum. Bizim neslin çocukluğu göçmen çadırlarında, göçmen evlerinde, sıkıntılar içerisinde geçti. Babalarımızı görmek mümkün değildi. Çünkü onlar mevzilerde vatan savunmasındaydılar.
Bayramdan birkaç gün önce annelerimiz, nenelerimiz büyük bir fedakarlıkla, bin bir zorlukla bizlere bayram kıyafeti hazırladı. Hele, bir de ayakkabı alındıysa keyfimize diyecek yoktu.
Bayram sabahı ise camideydik. Camiden çıkar çıkmaz da bayramlaşma başladı. Akrabalar, büyükler ziyaret edilir, eller öpülür, bayram harçlıkları alınırdı.
Daha sonra ise ver elini bayram yeri.
O günlerde bayram yeri Çağlayan’da kurulurdu. İşte bunları özlüyoruz.
İnsan geçmişe baktığında hep iyi olayları ve mutlu anları hatırlamak ister, kötü anıları veya korku dolu günleri değil.
Ama, kötü anılar ve korku dolu günler bizim neslin hafızasında yer etti, kolay kolay silinmiyor.
Gettolarda yaşadığımız o günlerde korku, acı, yokluk ve gözyaşı vardı. Her şehit haberi geldiğinde annelerin, babaların, eşlerin haykırışlarını ve feryatlarını unutmak mümkün değil.
Dağyolu’nda göçmen kaldığımız 1964 yılının bayram akşamı, Rumlar Göçeri köyü üzerinde bulunan Mücahitlerin mevzilerinde saldırmıştı. Mücahitlerin kaybı büyüktü. Ve, biz o bayram sabahına feryatlar ve haykırışlarla uyandık.
Ve, bunu unutmak mümkün değil.
Lefkoşa’da Yediler Mahallesi’nde kaldığımız ambardan bozma evlerin bulunduğu bölgede de aynı şeyler yaşandı.
Bayram sabahı Rum atışları başladı. Mücahitler “aman çocuklar dikkatli olun” diyerek bizi uyarırdı.
Bunları da unutmak mümkün değil.
Ve, bizim nesil yaralıdır. Çocukluğumuzu ve bayramları bilemedik.
Ama olsun.
Bugün vatan bildiğimiz topraklarda özgür ve korkusuz olarak yaşıyoruz. Çocuklarımız korku içerisinde değil. Bu topraklarda, Türk bayrakları dalgalandığı sürece de özgür ve mutlu olarak yaşayacaklar.
Dileğimiz de budur.