Tarihe geçen meşhur “Toblerone Davası”nın ne olduğunu herhalde biliyorsunuz.
Ama, ben yine bilmeyenler için anlatayım.
İsveç Sosyal Demokrat Parti Başkanı Mona Sahlin bir gün bir markete gider. Markette gözü çikolatalara ilişir, canı çeker. Piramit biçiminde, içinde badem ve biraz da bal olan ünlü Toblerone çikolatalarından bir paket satın alır. Ödemeyi de yapar.
Aradan birkaç hafta geçtikten sonra maliye müfettişleri Mona Sahlin’in kapısına dayanır. Soruşturma başlatılır.
Çünkü, Mona Sahlin çikolatanın ödemesini devletin kendisine verdiği kredi kartı ile yapmıştı.
Mona Sahlin, hesap vermeye koyulur ve dünyaca meşhur “Toblerone Davası” başlar.
Mona Sahlin, defalarca yargı önüne çıkar. Dalgınlıkla kendi kredi kartı yerine devletin kendisine verdiği kredi kartını kullandığını, amacının hazineye zarar vermek olmadığını anlatır.
Tüm yaptığı harcamalar incelenir, mal varlığı didik didik edilir. Sonunda aklanır.
Bu olayda ortaya çıkan önemli sonuçlar var;
Kimse, makamı ne olursa olsun devletin bir tek kuruşuna bile el uzatamaz, devletin olanaklarını kendi kişisel çıkarları için kullanamaz.
Diğeri ise, devlet çalınan veya harcanan bir tek kuruşun bile hesabını sorar.
Peki ya, biz de öylemi?
Ne gezer.
Biz de egemen olan mentalite şu;
“Devletim malı deniz, yemeyen domuz”.
Zaten devletin parasına el uzatanlardan, yolsuzluk yapanlardan hesap soran da yok.
Yapılan, yapanın yanına kar kalıyor.
Dörtlü Koalisyon Hükümeti kurulduğunda, Başbakan Tufan Erhürman, yolsuzlukların hesabının sorulacağını söyleyerek, yolsuzluk dosyalarını gündeme getirmişti.
Dosyaların çoğu da geçmiş CTP hükümetleri döneminde yaşananları içeriyordu.
Peki sonra ne oldu?
Hiç birşey olmadı.
Yolsuzluk dosyaları yine tozlu raflara kaldırıldı.
Dörtlü Koalisyon Hükümeti’nin yıkılmasının ana nedenlerinden biri de bu.
Daha sonra yeni bir hükümet kuruldu.
Ama hala daha bu yolsuzlukların hesabı sorulmadı.
CTP ise şimdilerde “yolsuzluklarla mücadele kahramanı” postuna büründü.
Ne diyelim?…