Avrupa enerji güvenliği için Doğu Akdeniz gaz keşifleri ne kadar önemli?
Halihazırda, AB içinde tüketilen tüm enerjinin yarısından fazlası yurt dışından ithal edilmekte ve bu da onu dış kaynaklara büyük ölçüde bağımlı hale getirmektedir. Doğal gaz durumunda, ithal edilen enerji oranı üçte ikiye daha yakındır.
1995 ve 2015 yılları arasındaki yirmi yılda, Avrupa’daki doğal gaz ithalatına bağımlılık yüzde 43’ten yüzde 67’ye yükseldi.Diğer faktörlerin yanı sıra, bu durum 2005 ve 2015 yılları arasındaki on yılda yüzde 5,6’lık bir Bileşik Yıllık Büyüme Oranı ile düşmüş olan Avrupa üretimindeki düşüşe bağlı olarak gerçekleşti.
Almanya, İtalya, Fransa, Belçika ve İspanya, çoğunluğu Rusya, Norveç, Cezayir ve Katar’dan gelen doğal gazın en büyük ithalatçısıdır. Ancak Norveç’in üretimi yavaş yavaş ilerliyor ve Cezayir doğal gazının gelecekteki beklentileri belirsizliğini koruyor çünkü temel sözleşmeler 2019 ve 2020’lerde sona erecek.
Katar, AB’ye, özellikle de LNG’nin LNG terminallerindeki gazın LNG’ye dönüştürülmesi için gerekli kapasiteye sahip olan batı Avrupa ülkelerine önemli bir tedarikçisi olacaktır. Ancak, Avrupa’nın gaz ithalatının yaklaşık üçte birini oluşturan, aslanın doğal gaz payını sağlayan Rusya’dır. Üye ülkeler, yerli üretim ve yakıt karışımı gibi iç faktörlere ve coğrafi yakınlık, jeopolitik ilişkiler ve alternatif arz seçeneklerinin mevcudiyeti gibi dış etkenlere göre Rusya’ya bağımlılıklarına göre değişmektedir. En son rakamlara göre, Estonya, Finlandiya, Letonya ve Litvanya gibi doğu Avrupa’daki ülkeler özellikle doğal gazlarını Rusya’dan ithal ettikleri için özellikle açıklar.
AB’nin uzun zamandır hedeflediği hedef, enerji talebini arttırmaktı; burada, yerel talebi karşılamak
için kesintisiz kaynaklara erişimi güvenilir bir şekilde sağlama becerisi olarak tanımlanmıştır. Enerji güvenliğinin sağlanmasında hayati önem taşıyan şey, kesintisiz bir gaz akışının Rus veya başka bir şekilde Avrupa’ya sağlanmasıdır. Kuzey Akım (Nord Stream) ve Yamal gibi boru hatları alternatif transit güzergahları sunarak ek güvenlik sağlasa da, ithal Rus gazının büyük bir kısmı Ukrayna’daki şebekelerden geçmektedir.
Rusya ile Avrupa gaz anlaşmazlıkları, 2014 yılında Rusya’nın devlete ait gaz tedarikçisi Gazprom’un Ukrayna’ya yaptığı ihracatı azalttığında zirve yaptı. Bu, bazı doğu Avrupa ülkelerinde, kısmen Rus kaynaklarına bağlı olan ciddi enerji krizlerine yol açtı. Aynı yıl AB, bu tür krizlere AB direncini artırma gereğini belirten Avrupa Enerji Güvenliği Stratejisini öne sürdü. AB, tedarik yollarının çeşitlendirilmesinin yanı sıra, arz kaynaklarının çeşitlendirilmesini; LNG gibi esnek yakıt alternatiflerine erişim sağlamak; ve daha geniş bir karşılıklı desteğe izin vermek için Avrupa iç pazarlarını yeniden şekillendirmek – örneğin boru hatlarının her iki yönde de gaz taşımasını sağlamak. Avrupa’nın enerji güvenliğinin sağlanmasına yönelik yol haritası, aynı zamanda yerli üretimi artırmayı ve sürdürülebilir enerjinin kullanımını artırmayı da içeriyor.
Rus gazının AB için zehirli bir kadehi olduğunu görüyoruz: Avrupa, AB’nin kendi enerji güvenliğini zayıflatmasına rağmen, boru hattı veya LNG ithalatı satın alabilecekleri diğer tedariklerden daha ucuzdur. Bir enerji uzmanı, bundan çok az uzaklaştığını ve Avrupa’nın, alternatif tedarikçileri başarılı bir şekilde takip etse bile, başlıca ithal gazı tedarikçisi olarak Rusya’ya güvenmeye devam edeceğini kaydetti. Bu durum özellikle Gazprom’un fiyatlarını daha da düşürmesi durumunda geçerli olacak. Avrupa pazar payını korur. Çeşitlendirmede jeostratejik değer vardır, fakat AB – politik ve bürokratik bir organ olarak – sadece politika seviyesine müdahale edebilir ve rekabetçi çerçevenin rekabetçi bir piyasa ortamının ortaya çıkmasına izin vermesini sağlayabilir. Bu tür pazarların AB’nin çeşitlendirme politikalarına uygun olup olmadığı neredeyse ticari faktörlere bağlıdır.
AB’nin ellerinde pazar dinamikleriyle bağları olabilir, ancak farklılaşma üzerindeki politik izleri ilerletmeye devam etti. Bazı inisiyatifleri ve düzenlemeleri içten içe olmuştur – örneğin yenilenebilir enerjilere doğru bir değişimi onaylamak veya alternatif Avrupalı üretim araçlarını araştırmak için çaba göstermek gibi. AB28, yenilenebilir enerjinin, 2020 yılına kadar toplam enerji karışımının yüzde 20’sine karşılık gelmesini sağlama hedefine yönelik olarak çalışmaktadır. Bu hedef, yenilenebilir enerji kaynaklarına yönelik yeniden pazarlamayı destekleyen spesifik politikalarda sıklıkla kendini göstermiştir: örneğin, yenilenebilir enerji kaynaklarına doğrudan sübvansiyonlar veya elektrik arzını aktif olarak karbonize etme planları yoluyla. Bu çabalar, uluslararası toplumun sera gazı emisyonlarını azaltma taahhüdünde büyük bir atılım olan COP21 iklim anlaşmasıyla daha da güçlendi. Bu tür piyasa yeniden yapılandırması, Avrupa gaz tüketiminin yavaş ama istikrarlı düşüşünü açıklamaya doğru bir şekilde gidebilir. Örneğin, 2005-2015 yıllarında gaz tüketimi yüzde 2.14’lük bir Bileşik Yıllık Büyüme Oranı düşüş gösterdi.
Ancak, gaz tüketimindeki bu düşüş, Avrupa’nın orta vadeli enerji karışımında devam eden önemini göz ardı etmemelidir. Hem kömür hem de petrolden daha temiz bir yakıt olarak, Avrupa’nın daha fazla kirletici hidrokarbon kaynağının yerine kullanıldığında emisyonları azaltma hedefinde gazın önemli bir rol oynaması muhtemeldir. Genel eğilimine rağmen, tüketim 2015’ten bu yana yaklaşık% 7 artmıştır. reddedin. 2016 yılında, birkaç kömür bazlı elektrik santralinin kapatılmasının ardından İngiltere’nin enerji karışımının yüzde 45’ini oluşturan gaz yükseldi. AB’nin COP21 anlaşmasına olan bağlılığı, aslında, enerji piyasaları, daha temiz enerjiye doğru ilerleyen bir dünyaya uyum sağladıkça, gaz talebini destekleyebilir. Bu geçiş döneminde, beklenti, talebin ya durgunlaşacağı ya da yavaş yavaş azalacağı yönündedir. Uzun vadede, gaz talebinin daha düşük olması muhtemeldir, ancak sonuçta üye devletlerin daha temiz ve daha doğru bir şekilde kaymalarına bağlıdır. verimli enerji. Yenilenebilir enerjiye doğru bir hareketin yanı sıra AB, özellikle Doğu Avrupa ülkelerinde geleneksel olmayan şeyl gazı üretimine yönelik yollar bulabilir, ancak bu plan, rekabete aykırı gruplardan güçlü bir siyasi muhalefetle karşı karşıyadır.
AB’nin enerji karması, çeşitlendirme ve güvenlik arzusunun yanı sıra, Doğu Akdeniz gazını algılama biçimini de etkiliyor. AB, tedarik çeşitlendirmesi stratejisini sürdürürken, aynı zamanda, yurtiçi esnekliğine de yatırım yapmakta ve ayrıca, gaza olan bağımlılığın azaltılması için daha uzun vadeli bir strateji uygulamaktadır. Doğu Akdeniz’den gelen arz bu hedeflere ulaşılmasına yardımcı olabilir – sonuçta, AB genel tüketimin yavaş yavaş düşmesine rağmen orta vadede güçlü bir gaz tüketicisi olmaya devam edecektir. Ancak Avrupa, aynı zamanda Rus olmayan gazlar için alternatif seçeneklere de sahiptir. Mozambik ve Tanzanya’da gelişmemiş kalan diğer rezervler vardır; Amerika Birleşik Devletleri’nden ucuz LNG; ve Ocak 2017’ye kadar, Senegal ve Moritanya’daki Afrika’nın batı sahilindeki gaz rezervleriyle ilgili duyurular yapıldı. Avrupa’nın hangi seçeneği seçtiği, büyük ölçüde maliyet faktörlerine bağlı olacaktır, ilk olarak ekstraksiyon ve ihracat varsayımı yapılabilir.
AB’nin karar alma sürecini etkileyebilecek en önemli eğilimlerden biri, Amerikan LNG’nin sözde ‘şist gazı devrimi’nin ardından dünya sahnesine gelmesidir. Bunun bir sonucu olarak, küresel LNG pazarları şu an akıya giriyor, çünkü Amerikan ihracatının büyük hacmi kısa vadeli tedarik farkını yarattı. Bu durumun bir süredir devam etmesi muhtemeldir. ABD’den ve ayrıca yakın gelecekte Avustralya’dan gelen 130 milyar metreküplük ihracat kapasitesi ile.
Bu gazı, farklı pazarlarda (Asya, Avrupa ve Amerika) LNG için fiyatlandırma modellerini değiştirmek de dahil olmak üzere birkaç uzun vadeli etki yaratabilir; uzun vadeli sözleşmeli gaz tedarik düzenlemeleri için iştahı azaltmak; Dünyanın başka yerlerindeki sermaye yoğun LNG projeleri için umutları baltalamak; ve yeni gaz rezervleri geliştirmenin ticari fizibilitesini azaltmak. Bu glutenin dört ila beş yıl sürmesi beklendiğinden, tahmin edilen ihracatın Amerikan LNG ile rekabet etmek zorunda kalacağı Doğu Akdeniz’deki gelişmeleri etkileyecek. Avrupa regülasyon kapasitesinin 2022 yılına kadar yıllık tahmini 275 milyar metreküpe ulaşması durumunda bile AB’nin tüm Amerikan LNG ihracatlarını karşılayabildiği net değildir. Bu dönemden sonra gaz fiyatları yeniden yükselebilirken, Doğu Akdeniz’de proje üretilebilir. ve başka yerlerde yaşayabilir.
Bu dinamiklerden bağımsız olarak AB, kapısında bulunan gaz rezervleri tarafından teşvik edilmiştir. Bu keşifler karşısında, Avrupa’nın keşfettiği orta vadeli tüketimi destekleyecek ve Rusya’ya olan bağımlılığını azaltacak ucuz bir güvenli gaz kaynağı olma potansiyeli var. Aynı zamanda, özellikle güney ve doğu Avrupa’da, iç uyum ve enerji entegrasyonu gibi, Avrupa için diğer politik önem alanlarını ele alma potansiyeline de sahiptirler.
AB’nin bu olanakları ciddiye aldığına dair işaretler zaten var. En açık olanı ise, AB’nin bölgeye yönelik rezervleri Yunanistan’a bağlayan bir boru hattı olan EastMed boru hattını belirleme konusundaki AB’nin, AB ile bölge arasında ortak bir ilgi alanı projesi olarak belirlemesiydi. Bu da, projenin bir dizi fayda sağlayabileceği anlamına geliyor. hızlandırılmış planlama ve izin verme ”,“ daha düşük idari maliyetler ”ve“ yatırımcılara daha fazla görünürlük ”
Bir Projenin Ortak Çıkar Projeleri olarak belirlenmesi için bir takım kriterleri karşılaması gerekir. Şunları yapmalıdır: enerji piyasalarını en az iki AB ülkesinde etkilemek; AB pazarında rekabeti arttırmak; iç enerji entegrasyonuna katkıda bulunmak; kaynakları çeşitlendirmek; ve Avrupa’nın yenilenebilir hedeflerine katkıda bulunun. AB, enerji güvenliğini sürekli gelişen bir küresel enerji piyasasında güçlendirmenin yollarını düşünürken, Doğu Akdeniz bu geçişte kilit bir oyuncu olma potansiyeline sahiptir. Bununla birlikte, rolü garantiden uzaktır ve birçok engellere takılı kalır.