Kıbrıs Türklerinin tarihinde, 82 yıllık sömürge dönemi en zor yıllarını oluşturmuştur.
82 yılın 70’inde adeta kaderi ile baş başa kalmış, deyim yerinde ise; kendi yağı ile kendi ciğerini kavurmuştur… Ancak 70 yıllık acı deneyimlerin yaşandığı yalnızlık yıllarını da aydınlatan, umutlandıran, coşku yaratan unutulmaz günlerin yaşandığı da olmuştur.
Türkiye Dışişleri Bakanının ziyaret günlerinde olduğu gibi, Hamidiye Savaş Gemisinin adayı ziyaret günlerinde olduğu gibi, Ve en sonunda 1948’de Türkiye’den gelen Öğretmen Kafilesinin 15 günlük ziyaretinde yaşanan günlerde olduğu gibi.
O zor yılların acıları bir nebze olsun unutulup coşkulu günler yaşanmış, yasaklı bayraklar sandıklardan çıkarılıp büyük kasaba ve şehirlerin sokakları süslenmiş. Sevinç ve keder gözyaşları birbirine eklenmiş birlikte akmış… İşte böylesine coşkulu birkaç gün de 2nci Cihan Harbinin başladığı günlerde yaşandı… O günlerde Kıbrıs Türklerinin endişe ve üzüntüleri hat safhada idi.
Türkiye savaşa katılır mı düşünceleri adeta Kıbrıs Türklerinin içini kemiriyordu.
Kıbrıs Türkleri olarak Türkiye’nin zor günlerine acaba nasıl yardımcı ve destek olabiliriz? Sorusu adeta her Kıbrıs Türkünün beyninde zonklayıp duruyordu… Türkiye’ye olası bir saldırı karşısında savaşmak için Asker yazılmaya müracaatlar yapılıyor, Türk Askerine yardım amaçlı paralar toplanıp gönderiliyordu… İşte o günlerde, bir gurup Türk Pilotu Ağrotur Hava üssünü ziyarete gelmişti. Yetkililer hemen tüm olanaklarını kullanarak, gerekli girişimlerde bulunup Türk Pilotlarını Lefkoşa’nın Türk kesiminde misafir etme olanağını yaratmıştı. Bu haber Lefkoşalıları adeta bir sevince boğdu… Yine bayraklar çıkarıldı, yine coşkulu karşılamalar gerçekleşti.
İngiliz Sömürge yönetiminin baskıları altında adeta bunalma noktasına gelmiş olan Lefkoşa Türkleri Türk Pilotlarının varlığı ile coştu, 60 yıllık özlemin feveranı ile keder ve sevinç gözyaşları yine birlikte sel oldu aktı… Türk Pilotlarının adadan ayrılacakları günün öncesinde Akşam yemeği birlikte yenmişti… Türk Pilotlarının varlığı Kıbrıs Türklerini ne kadar etkilediyse; Kıbrıs Türklerinin yoğun sevgi, ilgi ve coşkusu da Türk Pilotlarını bir o kadar etkilemişti… O kadar ki yemek sona erip ayrılma anı geldiğinde Pilotların komutanı bir açıklamada bulundu: “Yarın saat 10:00’da ayrılıyoruz. Tüm Lefkoşalılara haber salın, ayrılırken onları havadan selamlayacağız. Onlar için bir de sürprizimiz olacak…”
Ayrılık günü Lefkoşalılar daha sabahın ilk saatlerinden sokakları doldurmuş, gözleri göklerde beklemeye koyulmuştu. Saat tam 10:00’da gökyüzünde 3 uçak göründü. Şahinler gibi süzülerek Lefkoşa etrafında üç tur attılar… Turlardan sonra uçaklar alçalmaya başladı. Ayasofya Camii’nin üzerine doğru geliyorlardı. Halk Türk Pilotların ne yapacağını anlamış, pür dikkat, nefeslerini tutmuş, biraz korku biraz da endişe ile uçakları seyrediyordu. Lefkoşa adeta ölü bir kent gibi sessizliğe büründü. Uçaklar birbiri arkasından Ayasofya Camii’nin minareleri arasından süzülerek geçip yükseldiler.
Lefkoşa Halkı hâlâ sessiz, gözden kayboluncaya kadar uçaklardan gözlerini ayıramadı. Daha sonra herkeste biraz gurur, biraz sevinç, biraz burukluk ama ümitle evlerine, işlerine döndüler… 60’lı yıllarda gerçekleşen birkaç uyarı uçuşunu saymazsak; Türk uçaklarının Lefkoşa semalarında süzülüşlerini bir daha görmek için Lefkoşalıların daha fazla yıllara gereksinimi varmış.