NACAK GAZETESİ- 19 Temmuz 1974, Kayseri Hava indirme Tugayı tadat alanı… Tam tekmil tugay komutanın gelmesini bekliyoruz…15 Temmuz’da Makarios’a yapılan darbenin ardından tugayda olağanüstü durumlar gözleniyordu zaten. Tugay komutanımız, tüylerimizi diken diken eden konuşmasını; ben de sizlerle birlikte geliyorum, eğitimde çok ter dökmeyen asker savaşta çok kan döker… Sizler eğitimlerinizde çok ter döktünüz, bu bakımdan, savaşta çok kan dökmeyecek ve muzaffer olacağız inşallah, diyerek tamamladı…
Kayseri Askeri Hava alanı, Saat 17.oo civarı. Kayseri müftüsünün yaptığı duayı müteakip kurban kesilmesinin ardından, cephanelerimiz ve erzaklarımız dağıtıldı, herkesin hangi uçağın hangi kapısından atlayacağı okundu. Artık savaş dişlisinin çarkları dönmeye başlamıştı. Olduğumuz yerde beton zemine uzanmış vaziyette, bir bilinmezliğin arifesinde konusu savaş olan sohbetle, sabah uçaklara bineceğimiz saati beklemeye koyulmuştuk. Birbirimize sorular soruyor, karmaşık, ama irdeleyen, endişeli ama korkmayan, fakat fırtınalı bir ruh haliyle gözümüze uyku girmeden vakit gece yarısına geldiğinde, gözlerimiz kısılmaya başlamıştı.
“KALK KOMUTU”
Sabaha karşı kalk komutuyla kaldırılıp paraşüt kuşanma ve hazır olma emri aldığımızda geri sayımın başladığı ve savaşla karşılaşmamıza az kaldığı gerçeği ile buluşan ruh halimiz, içimizde tarifi zor duygu fırtınasını başlattı. Birbirimize yardım ederek paraşütlerimizi kuşandık. Ancak meselenin ilginç bir boyutu, bizim 54/1 tertiplerin bu ilk atlayışı olacaktı… Bizden önceki devreler eğitim atlayışlarını yapmışlardı. Hem ilk atlayış, hem de ilk atlayışı savaşta yapmak, gerçekten çok heyecan vericiydi. Tugay Komutanın emri, paraşüt eğitiminde başarılı olanları atın, gerisi helikopterlerle intikal ettirilsin, şeklinde olmuştu. Uçak bin, emri üzerine herkes uçağına doğru hareket etmiş, ben de sağ kapısından atlayacağım dokuzuncu J 130 nakliye uçağına doğru yürümeye başlamıştım. Daha doğrusu kendimi sürüklemeye başlamıştım… Zira üzerimdeki yükü bir eşek zor taşırdı: Sırtımda paraşüt, önde yedek paraşüt, içi erzak, battaniye ve ihtiyaç maddesi dolu olan sırt çantası, sır çantasının altına bağlı portatif çadır malzemesi, ekmek torbası ve mermilerim, G3 tüfeğim, tanesi 3,5 kg ağırlığında 4 adet roket mermisi olmak üzere bir katır yükü malzemeyle uçağa girdim… Uçakta portatif oturağa oturduğumda bir oh çektim…
“BU SAVAŞIN TA KENDİSİYDİ”
Uçaklarımız gökyüzünü yırtarcasına ilerlerken, kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. Artık herkes sözün bittiği yerdeydi. Bu gidiş, benim 9 yaşımdayken Kıbrıs’ı kurtarmaya gidişime, ya da seyrettiğim savaş filmlerine hiç benzemiyordu. İşte bu savaşın ta kendisiydi. Ne olacaktı şimdi, ilk günümüz nasıl geçecekti, esir düşmek zorunluluğuyla karşılaşırsam ne yapacaktım? Acaba babam, hele anam savaşa gittiğimi duyunca ne yapardı? Pilotun mikrofondan çıkan tok sesiyle irkildim… Merhaba arkadaşlar, şu anda Akdeniz’in üzerinde alçak uçuşla Kıbrıs’a ilerliyoruz… Hava kuvvetlerimiz sabahın erken saatlerinde bombardımana başlamış olup, atlayacağınız mıntıkalarda emniyet sağlanmıştır. Şu anda bombardıman uçaklarımız koruma amaçlı bizlere refakat etmektedirler. Atlayacağınız sırada endişe etmeyin, atlama sahanızda tüm tedbirler alınmıştır… Kazanız mübarek olsun arkadaşlar.
“GÖKYÜZÜ PAPATYA TARLASI”
Kapıdan atladıktan 4 saniye sonra paraşütümü kontrol için kafamı kaldırdığımda, gökyüzünün papatya tarlası gibi olduğunu gördüm. Gördüklerim kartallar gibi süzülen, üstün komando eğitimi görmüş, seçkin ve mümtaz kahramanlardı.
“YAĞMUR GİBİ İNDİLER”
Çıkarma ile açıklamayı Bayrak Radyosundan yanlışlıkla bir saat önce veren Rauf Denktaş, paraşütçü komandoların inmeye başladığını görünce sevinçten havaya zıplıyor, arkadaşlarına sarılıyor, yağmur gibi indiler, en mutlu günüm, bu gün benim bayramım diyordu. Eğitim tecrübemin verdiği refleksle yere yaklaşırken tedbirimi aldım, yumuşak bir inişle buğday tarlasına indim. Etrafımı kontrol ettim, savaş uçaklarımız beş parmak dağlarını bombalıyordu. Dağda ki Rumlar tarafından, indiğimiz taban araziye havan ve top mermileri atılıyor, makineli tüfek ateşi yapılıyordu.
“MÜCAHİTLER”
Etraftaki arkadaşlarla buluşma yerlerimize ilerlemeye başlarken önümüze birden kıyafeti Türk askerine benzemeyen biri çıktı… Kıbrıs mücahidi olduğunu anlamakta gecikmedik. Onlar atlayacağımız bölgede önlem almışlardı. Mücahitle yılların hasretinden sonra buluşan iki kardeş gibi kucaklaştık. Yaralılara yardım etmek ve askerlere mevki hakkında bilgi vermek için arazide gece yarısından beri saklanmış vaziyette bekliyorlarmış. Bir süre yürüdükten sonra bir hayli sayıda asker toplandık… Şu an için Rumların ateşi bize çok etki edecek vaziyette değildi. Buluştuğumuz yerde bol su içtik, tarladan domates toplayıp yedik. Bu arada radyodan haber spikerinin heyecanla Kıbrıs savaşını anlattığını duydum… Etrafa bakındım, ses, bir askerin transtörlü küçük radyosundan geliyordu. Bu ne enteresan bir olaydı? Siz savaştasınız ve savaş haberini, yani kendinizi, savaşan bir askerin radyosundan dinliyorsunuz. Biz burada bunları düşünürken, aynı dakikalarda, Bolu Koman Tugayı komandoları helikopterle boğaz mevkiine indiriliyor, tank ve piyade dolu gemiler Girne’nin güneyindeki platin plajına çıkarma yapıyor, savaş uçaklarımız taş üzerinde taş bırakmıyor, sürekli düşman mevzilerini bombalıyordu. Şunu anladım ki, hava üstünlüğü kimde ise galip olacak olan odur. Bazı nedenlerden dolayı, Yunan uçaklarının Kıbrıs’taki Türk kuvvetlerini bombalaması, ihtimal dâhilinde görülmüyordu. Jetlerimizin bombardımanı sebebiyle beşparmak dağları yanıyordu.
Gazilerimizi saygıyla, Şehitlerimizi rahmetle anıyorum. Ruhları şad olsun.