Kalbimizde daima yaşayacaksın. Ebediyete intikal ettiğin 26 Aralık, 1985 gününden itibaren benim görevim, seni, Türk Gençliğine, Kıbrıs’ta Türklüğün var oluşuna bağlı geçerli ve gerçek barışın, sosyal demokratik anlayış içinde insanlığa hizmetin, vatan sevgisinin ölmez bir simgesi yapmak olacaktır.
Soyadın Denktaş olduğu için, bana saldırmak isteyenler seni hedef seçti… Bu yüzden küçük yaştan çok acı çektin fakat hiçbir zaman inandığın prensiplerinden ayrılmadın.
Seni çoktan yanıma almalı, altın faziletlerinden, derin kültüründen, insanlara olan sevginden, doğruluğundan, etkin eleştiri kabiliyetinden yararlanmalıydım.
“Beni beslemelik aldın derler” diye yıllarca direndin, en sonunda beni kırmadın ve danışmanlığımı kabul ettin…
Tanrı’nın sana ve bana bağışladığı kısa süre içinde önüme getirdiğin raporlar, yıllarca kanayan yaralara merhem olacak nitelikteydi.
Seni okutan Profesörler İngiltere’de ve Türkiye’de bana “Sen oğlundan gereğince yararlanamıyorsun” derlerdi. Bana Danışmanlık yaptığın, kısa süre içinde ne kadar haklı olduklarını anladım ve “Halk ne der?” düşüncesi ile senin ve benim bir araya gelemeyişimize üzüldüm…
Ve Danışmanım oldun en nihayet, beni kırmamak için ve sana cidden ihtiyacım olduğuna nihayet inandığın için…
Neler yazmadılar aleyhine… Sen onlara aldırmadın, yazılanlar acaba beni üzer mi diye üzüldün.
En sonunda sana iftiraların en kötüsünü attılar.
Acını paylaştım. Bu iftiranın seni ne kadar üzdüğünü gördüm. Tecrübemden yararlanarak sana “üzülme” dedim… “Bak bana kaç yıldır neler söylüyorlar, ne çamurlar atıyorlar… Aldırma, Kıbrıs’ta bu tür saldırıları çirkefte yaşayanlar yayar” dedim. Rahatladığını sanmıştım. Fakat fikrin gece gündüz bunlarla doluydu.
Sevdiğin öğrencilerine gidip gelirken, bu düşüncelerle dalgın olduğunu kendimi bildiğim kadar biliyordum… Kazanın bu dalgınlıktan kaynaklandığına inanıyorum.
Kıbrıs’ta, milli davaya hizmet edenleri kirletmek ve kendi kirli işlerini kapatmak için Allahsız bir kampanyayı başlatanların başında kimlerin olduğunu biliyorum.
Bunların maskelerini düşürmek boynumun borcu olacaktır. Senin acılarını, senin genç yaşta, soyadın Denktaş’tır diye çektiklerini yerde bırakmayacağım. Senin öykünü yazarak ölümsüzlüğünün dayandığı vatanseverliği, insancıllığı, dürüstlüğü sana inanan gençlere, tüm gençlere armağan edeceğim.
Raif’im, oğlum, sen bizim için ölmedin, ebedileştin. Yanımızdasın. Gençliğin öncülüğü olmaya devam edeceksin. Çünkü sen evvela yüce Tanrı’nın ve özgürlüğün yolundasın. BABAN, Rauf R.Denktaş (27 Aralık 1985)