Un…
Şeker…
Tuz.
Tıp edebiyatında bunlara “üç beyaz” denmektedir.
***
Hekimler âlemi üç beyazı insan sağlığı açısından hayati önemde saymaktadır.
Hekimler eskiden tuz ve şekerin zararlı olduğunu söylerdi.
Şimdi zararlı olduğunu değil, zehir olduğunu söylüyorlar.
O kadar ki Amerika’nın bir eyalet meclisine o eyalet sınırları içine şeker sokulmasını yasaklayan bir yasa teklifi bile sunulmuştur.
Hangi hekime gitseniz “ölmek istemiyor, sağlıklı yaşamak istiyorsanız üç beyazı bırakacaksınız” şeklinde bir nasihat alırsınız.
***
Temel hastalanmış, hekime gitmiş.
Hekim Temel’e “üç beyazı bırakacaksın” demiş.
Temel “bırakamam” demiş.
Hekim “bırakmazsan öleceksin” demiş.
Temel “varsın öleyim” demiş.
Hekim “niçin” demiş.
Temel “ben bu kadar lezzetli şeyleri bırakamam” demiş.
Hekim “ölümü tercih ettiğine göre bunun lezzetin ötesinde bir gerekçesi olmak lâzım, niçin bırakmıyorsun üç beyazı, seni anlamakta doğrusu zorluk çekmekteyim” demiş.
Bunun üzerine Temel “a doktor” demiş, “Rus, Romen ve Moldovya’lı karıların üçü de beyazdır, nasıl bırakayım” demiş.
***
Gazetelerde okuduğuma göre Akıncı’nın da üç beyazı varmış.
Ama bu beyazlar başka beyaz.
Demek ki herkesin kendine göre üç beyazı varmış.
Akıncı’nın beyazları şöyle:
Eşitlik…
Özgürlük…
Güvenlik.
Bunları bırakamıyormuş Akıncı.
***
Daha ilk bakışta görüleceği gibi, Akıncı’nın beyazları boş hikâye…
Aslında beyaz bile değil, hatta hangi renkte olduğu da belli değil…
Çok kolay kirlenen sözde beyazlar bunlar…
Nitekim şairin biri bir şiirinde şöyle demişti:
– Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu, birinciliği beyaza verdiler.
Akıncı’nın beyazları da böyle bir beyaz.
***
Neymiş…
Eşitlik…
Özgürlük…
Güvenlik.
Beyazla bir ilişkisi yok bunların.
Çünkü Akıncı Guterres kâğıdını kabul eylediğine…
Ve ortada Türk garantisi ve Türk askeri kalmadığına göre…
Garantisiz ve askersiz ne eşitlik mümkündür…
Ne özgürlük…
Ne de güvenlik.
Gerisi beyaz üstüne uydurulmuş siyah bir hikâyeden ibarettir.