Talât muhalefet yıllarında “Denktaş olmasa biz Kıbrıs işini 3 ayda çözeriz” diyordu. AKP sayesinde önce Başbakan, sonra da 5 yıl süreyle Cumhurbaşkanı oldu. Verdiği hayati önemde ödünlere rağmen Rum tarafını bir uzlaşmaya razı edemedi. Bu köşedeki yazılarımda Talât’a sık sık şunu anımsattım:
– Denktaş olmasa Kıbrıs işini 3 ayda bitirecektin, Cumhurbaşkanı olduğun 5 yıllık sürede 20 tane 3 ay vardır, niye bitirmedin?
Çok sıkıştırıldığı günlerde Talât günah çıkarırcasına olsa da en azından şöyle bir itirafta bulunmak zorunda kalmıştı:
– Napayım be arkadaş, Rum’lar barış istemiyor, napayım ben yani, ip alıp da kendimi Atatürk Meydanı’nda asayım mı?
Emperyalizmin şemsiyesi altında Rum’la birleşme ve “barış sevdalısı” (!) Talât en azından ve en sonunda dürüst davranarak şunu da söylemiştir:
– Rum’ların elinden gelse nefes aldığımız havayı da kesecekler.
Akıncı ise bugün bile bizi işte bu kafa yapısına sahip Rum’la barıştırmanın (!), anavatanla her türlü bağı kopartarak sözde bir federal çözüme gitmenin aşkını yaşamaktadır. Oysa izlemekte olduğu teslimiyetçi politika bizi AB’nin kanatları altında halis bir Kıbrıs Elen devleti yaratma dışında hiçbir yere götüremez.
***
2003 yılının “yes be annem” curcunasında bütün siyasal tarihimizin en sıkıntılı günlerini yaşıyorduk. Ankara bastırıyor, Washington bastırıyor, Londra bastırıyor, Brüksel bastırıyor, emperyalist odaklar perde gerisinde yüz milyonlarca dolar ve euro akıtarak, adam satın alarak sandıktan evet çıkarmanın savaşını veriyorlardı. AKP iktidarının gözünde Talât ve Akıncı cici çocuklar, Denktaş ise tu-kaka idi. İngiliz ve Amerikan diplomatları, hatta bu arada BM Genel Sekreteri’nin özel temsilcisi De Soto bile sanki bir seçimde adaymışlar gibi referandum mitinglerine katılmakta, propaganda yapmaktaydılar. Türkiye sevdalıları neredeyse ses çıkaramaz, nefes alamaz hale getirilmişti. Boğazımın sıkıldığını hissediyordum. Dışişleri Bakanı Abdullah Gül’e ağır ifadeler de içeren bir mektup faksladım. (bu mektup daha sonra Yeniçağ gazetesinde manşetten verilmiş, Vural Savaş’ın bir kitabında da yer bulmuştur).
Abdullah Gül’e muhatap o uzun mektupta şunları da vurgulamıştım:
– Bu yazıyı sizin üzerinizde bir etki yaratmak için yazmıyorum, bunun mümkün olmadığını biliyorum, sadece tarihe bir not düşmek istiyorum. Ektiğinizi biçtiniz, iftihar edebilirsiniz. Kıbrıs’ta Türk’lük için sonun başlangıcındayız. Türkiye benim anavatanım değil, Türkiye Kıbrıs’ta haddinden fazla kalmıştır diyen adam er-geç başbakan, Türkiye kendi çıkarları için Kıbrıs’ı rehin tutuyor diyen adam da başbakan yardımcısı olacaktır. Hazır olun, çünkü daha sonra dünyaya şunu söylemeleri de kuvvetle muhtemeldir:
– Biz Rum’la anlaştık, AB’nin güvenlik şemsiyesi altına girdik, Türkiye’nin garantisine ihtiyacımız yoktur, iptal edilsin.
Şunu da hatırlatayım ki Mustafa Akıncı yakın geçmişte Garanti Antlaşması’na ihtiyaç olmadığı yolunda mensup olduğu parti meclisine teklif götürmüş adamdır.
***
17 yıl önceki bu “kehanetim” (!) bazı yanılgı paylarıyla olsa da gerçekleşmiştir. Ben sadece başbakan ve başbakan yardımcısı olurlar sanmıştım, gerçekten de oldular, ama bununla yetinmeyerek cumhurbaşkanı da oldular.
Akıncı seçilir seçilmez ilk iş olarak sözcüsü vasıtasıyla Türk garantisinin tâbu olmadığını ilân etmişti. Bu politikaya uygun olarak Crans Montana’da yapılan son görüşmede Türk garantisinden vazgeçtiğini BM Genel Sekreteri Guterres’e resmen bildirerek kayda geçirmiştir. Böylece Türk garantisine ilişkin naçizane kehanetim de gerçeklik kazanmıştır.
***
Bütün bunlar AKP iktidarı sayesinde başımıza gelmiştir. Şimdi de en büyük korkum “Kıbrıs’ta Türk’lük için sonun başlangıcı” kehanetimin doğru çıkmasıdır.
Çünkü Akıncı siyasal bir şahsiyet olarak bir AKP ürünüdür.