Nisan’da seçim var.
Nisan bahardır.
Baharların en güzeli.
Şairlere göre baharda insanların aşk damarı patlamaktadır.
Nitekim bir şair bir şiirinde baharın azdırmasından şikâyetçi olarak “böyle mi gelecektin kahpe bahar” diyerekten bahar hazretlerine isyan etmektedir.
Oysa bu Nisan’da bizim ahalinin aşk damarı yerine siyaset damarı patlayacak gibidir, zaten şimdiden patlamak üzeredir.
***
Akıncı bu Nisan’ı bir tür federasyon baharına dönüştürmek niyetindedir.
Sabah federasyon, akşam federasyon, günde 5 vakit federasyon namazı kılmakta, ahaliye federasyon cennetlerinin sözünü vermekte.
Rüyasını gördüğü ve kâbus misali bizim de uykularımıza sokmak istediği federasyon mahlûkatı gerçek bir federasyondan ibaret olsa belki ben bile “istemem ama cebime koy” diyebilirdim.
Oysa Akıncı’nın federasyon örtüsü altında bize nannaklamak niyeti taşıdığı federasyon güzelinin federasyona benzer bir yanını hiç göremiyorum. Sağ gösterip sol, sol gösterip sağ vurmaktadır. Demek istediğim o ki suni bir federasyon libası giydirdiği halis bir Rum devletçiği dünyaya getirmenin gayretkeşliği içindedir.
Bunu belki bilerek yapmıyor, belki de Atina’ya giden federasyon asfaltında serap görmektedir.
***
Seçim üstüne şu anda bütün söyledikleri bir genellemeden ve deyim yerindeyse federasyon sakızını muttasıl gevelemekten ibarettir.
Ağzından çıkan her lâf soyuttur, somuta gelmekten fellik-fellik kaçmaktadır.
Nitekim federasyon diyor, barış diyor, huzur diyor, eşitlik diyor, iki bölge diyor, iki devletçik diyor, bunların üstünde federal bir çatıdan dem vuruyor.
Bütün bunlar lâf-ı güzaftır, hiçbir ipucu vermeyen lâf salatasıdır.
***
Federasyon diyor, ama nasıl federasyon, söylemiyor, lâfını bile etmiyor. Federasyon modelinin karakteristik vasfı eşitliktir. Akıncı’nın, Ali İhsan Varol’un televizyon programına rakip çıkarcasına kelime oyunlarıyla yutturmak istediği eşitliğin ise gerçek eşitlikle kan akrabalığı değil sıhri hısımlığı bile yoktur.
Eskiden eşitliği “bir tek Türk’ün de evet” demesi olarak tarif etmekteydi ki bu bir hilkat garibesidir. İsviçre’nin Montana tepelerinde bunu dahi teslim etmiştir.
Eşitliğin olmadığı yerde federasyon yoktur, eşitlik ise iki taraf evet demeyince hiçbir konuda karar çıkmaması demektir. Akıncı’nın sözde eşitliği ise, sanki topumuzu sünnet ediyormuş misali bizim ahaliye yeni bir aritmetik lôkumu yutturma niteliğindedir.
***
Üstelik eşitliğin garantiye de ihtiyacı var.
Gerçekten bir eşitlik noktasında buluşmak mümkün olsa bile o eşitliğin garantilere de ihtiyacı var, aksi takdirde tıpkı 21 Aralık’ta yaşadığımız gibi eşitlik denen o mâsum hayvancığın postunu deldirip eşek cennetine postalamak hiç de zor olmaz.
Eşitliğin iki garantisi olabilir, biri Türk garantisi, diğeri de muhtemel bir uzlaşma sonunda vazedilecek hukuk kurallarının AB nezdinde birincil hukuk olması.
Akıncı bu garantilerden birincisini Anastas’a zaten çoktan teslim etmiştir, ikincisini ise ağzına bile almıyor, çünkü işine gelmiyor, oysa bir uzlaşma sonunda birincil hukuk temin edemezsek ört ki ölem.
Bu nedenle Akıncı’ya soruyorum ben:
– Birincil hukuk olacak mı, olmayacak mı, neden bu makamdan hiç ses vermiyorsun ve neden bütün nutuklarını hep genellemeler ve siyasal gevelemelerle geçiştirerek neden somuta inmiyorsun?