Deniz Hukuku milletlerarası hukukun en eski konularından biridir. Milletlerarası Deniz Hukukunun temel kaynağı esasında örf ve adet hukukudur.
20 Haziran -29 Ağustos 1974 tarihleri arasında Karakaş’ta yapılan toplantıyla başlayan Üçüncü Deniz Hukuku Konferansı 10 Aralık 1982 tarihinde Montenegro Bay’da imzaya açılan deniz hukukuna dair Birleşmiş Milletler Konvansiyonunun veya bilinen adıyla Birleşmiş Milletler Deniz Hukuku Sözleşmesi (BMDHS)’nin kabulüyle sonuçlanmıştır.
Üçüncü Deniz Hukuku Konferansında ortaya çıkan başlıca gelişmelerden biri de deniz yetki alanları kavramlarına Münhasır Ekonomik Bölge(MEB)’in girmiş olmasıdır. Daha önceleri kıta sahanlığı ile karasularının ötesine geçen deniz yetki alanları sınırlandırması, bu kez kıta sahanlığını da yeterli görmeyip MEB’in yazılı hukuka dahil edilmesiyle daha da genişlemiştir. Bu gelişmelerin denizlerin paylaşım mücadelesini daha da hızlandırdığı, üç tarafı denizlerle çevrili bir devlet olan Türkiye için de hayati önem taşıdığı açıktır.
Denizler hukuku diyor ki; MEB anlaşmasına esas olan kıyıları yan/yana veya karşı/karşıya olan ülkeler Uluslararası Adalet Divanı Statüsü’nün 38. Maddesinde belirtildiği şekli ile uluslararası hukuk kurallarına dayanan bir antlaşma yoluyla MEB ilan edebilirler.
Uluslararası deniz hukukuna göre, Münhasır Ekonomik Bölge ilan eden kıyı devletinin ilan ettiği Münhasır Ekonomik Bölge’yi gösteren harita yayımlayarak bir nüshasını BM Genel Sekreterliğine göndermesi gerektiğini belirtmektedir.(BMDHS,Md. 75 Para.2)
Türkiye ile Libya UMH Arasında Dünya Jeodezik Sisteme(WGS 84) göre belirlen ve BMye bildirilerek ilan edilen 18 coğrafik koordinatlarla yeniden düzenlenen Kıta sahanlığı-Münhasır ekonomik bölge alanımız BM’de tescil ettirildi ve 8 Aralık itibariyle yürürlüğe girmiştir.
Libya ile yapılan anlaşmada, Türkiye ve Libya anakaralarının Akdeniz’e bakan cephelerinin uzunluğu esas alındı. Bu nedenle; Yunanistan’ın Girit/Rodos/Meis adalarını bahane ederek anlaşmaya karşı çıkmasının ULUSLARARASI hukukta karşılığı bulunmuyor.