Akıncı, yani Akıncı’nın cumhurbaşkanlığı kimin eseridir?
Hatta yalnız Akıncı’nın değil, Mehmet Ali Talât’ın cumhurbaşkanlığı kimin eseriydi?
Sorunun yanıtı açıktır, her ikisinin de cumhurbaşkanlığı Ankara’daki AKP iktidarının eseridir. Her ikisi için de cumhurbaşkanlığı makamının temelleri emperyalizmin peydahladığı “yes be annem” festivalinde kazılmıştır.
Akıncı’yı da, Talât’ı da AKP iktidarı yaratmıştır.
***
Şimdi ise, Kuzey Kıbrıs’ın anavatan Türkiye’ye bağlanma ihtimalini bile İngilizce deyimiyle “horrible” (korkunç, berbat, rezil, iğrenç) olarak nitelendiren Akıncı’nın söylem ve eylemlerinden AKP iktidarının da şikâyetçi olduğu görülmektedir. O kadar ki Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu bugüne kadar Akıncı kadar güvenilmez bir politikacıyla çalışmadığını söylemiş, Cumhurbaşkanı Erdoğan daha da ileri giderek Akıncı’nın yaptıklarının Dr. Küçük ile Denktaş’a da saygısızlık oluşturduğunu ifade etmiştir.
Acaba hangi hakla, hangi yüzle şikâyetçidirler Akıncı’dan?
Ve hangi hakla, hangi yüzle şimdi denize düşen yılana sarılır misali Denktaş’a sarılmaktadırlar?
Var mıdır böyle bir hakları?
Bizzat imâl ettikleri siyasal bir Frankeştayn ile kavgaya tutuşmakla, hanelerine yazılı “yes be annem” günahının affına yeter mi, “yes be annem” furyasında Denktaş’a yaptıklarını unutturabilirler mi?
Timsah gözyaşı mı dökmektedirler?
***
Emperyalizmin “yes be annem” tuzağını ne unuttuk ne unutabiliriz. Zamanın Başbakanı Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Gül, Annan Plânı’nı peydahlayan Batı emperyalizmi ya da ENOSİS’çi Rum-Yunan ikilisine değil, ulusal davanın kahramanı Rauf Denktaş’a siyasal bir savaş ilân etmiş olmanın gafleti içindeydiler. Denktaş’ın Annan Plânı hakkında Türk milletini bilgilendirme girişimlerini dahi adeta yasaklamışlar, “git ülkende konuş” diyorlardı. Oysa aynı dönemde AKP’nin Kuzey Kıbrıs’a gönderdiği, belediye başkanlarından oluşan bir heyet köşe-bucak dolaşarak, kâh vaatlerde bulunarak, kâh sünnetçi korkuları vererek sandıktan “yes be annem” çıkarmanın faaliyeti içindeydiler. Emperyalizmi de arkasında bulan AKP iktidarı, yanına Akıncı ve Talât’ı da alarak, aramızdaki ihanet erbabının alkışları arasında Kıbrıs Türk halkı üzerinde tehdit nitelikli baskılar kurmaktaydı. Bizzat Tayyip Bey “ya evet dersiniz, ya da herkes kendi yoluna gider” diyordu. Evet demezsek bizi kaderimizle baş başa bırakarak emperyalist arenalarda Rum-Yunan ikilisinin çakallarına yedirecekti. AKP iktidarı, Denktaş ve Türkiye sevdalısı dava arkadaşlarını dışlamış, Talât ve Akıncı ile siyasal bir balayı yaşamaktaydı. Nitekim Talât ile Akıncı’nın zafer nidalarının eşliğinde Kıbrıs Türk’ünün iradesine çok ağır müdahalelerde bulunmak, o iradeyi ifsat etmek suretiyle sandıktan “yes be annem” çıkarmıştır. O günlerde Türkiye’de “liberal” geçinenler de Tayyip Bey’in “yes be annem” davuluna Tayyip Bey’den bile daha şiddetle tokmak vurmaktaydılar. Meselâ Hasan Cemal Milliyet gazetesinde Tayyip Bey’e hitaben “biraz daha irade göster” diyordu. Biraz daha irade göstermek ise Denktaş’ı susturmak, ekarte etmek demekti.
***
Referandum tarihi Kıbrıs Türk’ü için bir milât olmuş, raydan çıkarılan siyasal yapısı bir kez daha doğal temeline oturtulamamıştır. Rum sandıklarından ezici çoğunlukla OHİ (hayır) çıktıktan, Kıbrıs Türk’üne verilen sözlerin tutulmayacağı da anlaşıldıktan sonra Tayyip Bey “aldatıldım, hem BM hem AB tarafından aldatıldım” dese de atı alan Üsküdar’ı geçmiş, Akıncı ile Talât’ın müstakbel seçim başarılarının tohumları referandum sandıklarına çoktan serpilmişti. O güne kadar Talât orta çaplı, Akıncı ise sadece küçük bir siyasal hareketin lideri konumundaydılar, daha sonra elde ettikleri makamları rüyalarında bile hayâl edemezlerdi. Onlar o makama AKP sayesinde oturmuşlardır.
AKP dün rüzgâr ekmişti, bugün fırtına biçmektedir.